بررسی توان ها و محدودیت های طبیعی منطقه ۹ شهر مشهد جهت ارتقاء فضای سبز شهری با استفاده از تکنیک swot

مقدمه و هدف پژوهش: فضاهای سبز شهری یکی از عناصر مهم ساختار شهر هستند. از این فضا ها می توان به عنوان ریه های تنفسی سیستم شهری نام برد که دارای عملکردهای مختلفی مانند زیباسازی شهر، تعدیل کننده شرایط محیطی و محل گذران اوقات فراغت هستند. همچنین کاربری فضای سبز به عنوان معیار مهم و ارزشمند در شهرها مطرح است که این اهمیت به دلیل کارکردهای متنوع زیست محیطی، اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی فضای سبز شهری است. امروزه بدون توجه به توان ها و پتانسیل های طبیعی مناطق شهری و بدون در نظر گرفتن استانداردهای موجود اقدام به برنامه ریزی و ارائه راهکار می شود که اثرات سوء آن در چهره شهرهای ما نمایان است. بررسی معیار های محیطی و شناخت توان های طبیعی یکی از گام های اساسی در خصوص برنامه ریزی فضاهای سبز شهری و از آن راه داشتن شهری پایدار است. روش پژوهش: تحقیق حاضر از نوع کاربردی است و روش انجام تحلیل های این پژوهش توصیفی – تحلیلی می باشد. روش گرد آوری اطلاعات به صورت کتابخانه ای و میدانی است. محور و اساس کار در این پژوهش، تعیین معیارهای کمی و محیطی است که با تعیین آنها به ارزیابی توان ها و محدودیت های محیطی - طبیعی منطقه 9 شهر مشهد و همچنین بررسی کمی فضای سبز موجود پرداخته شده است. یافته ها: بررسی های انجام شده در خصوص توان ها و محدودیت های طبیعی منطقه 9 شهر مشهد، نشان داد که با توجه به موقعیت ویژه منطقه و داشتن پتانسیل های بالقوه، این منطقه به لحاظ داشتن فضای سبز، منطقه ای فقیر می باشد که این امر، لزوم توجه و رسیدگی مسئولان شهری را می طلبد. نتیجه گیری: به منظور بهبود فضای سبز در منطقه 9 شهر مشهد، باید اصلاحات ساختاری مد نظر قرار گیرد؛ چرا که، این اصلاحات، می تواند علاوه بر بهبود فضای سبز و تقویت هنجارهای مطلوب، پایداری محیط را نیز تضمین کند و از سوی دیگر، توسعه سطح سبز از طریق تغییر نوع کشت از چمن به درخت (با توجه به معضل هزینه و آبرسانی)، می تواند در بلند مدت، پاسخگوی نیاز به فضای سبز منطقه باشد